شرایطی که باید رابطه را تمام کنید،چه زمانی باید رابطه را تمام کنیم،چه زمانی باید از ادامه رابطه عاطفی خودداری کنیم
گاهی بهتر است خودمان یک رابطه نامناسب را تمام کنیم. این جور وقتها شکست عاطفی خوردن، بسیار بهتر از ماندن در یک رابطه با یک تلخی مزمن است. باورهای غلط زیادی در مورد رابطه ها وجود دارد و خیلی از آنها در مورد تمام کردن رابطه است. متاسفانه بسیاری از ما فکر میکنیم هر رابطهای ارزش این را دارد که فداکارانه پایش بایستیم حتی به بهای تحقیر خودمان. در این نوشته میخواهیم علامتهای هشداری را مرور کنیم که موقع دیدنشان بهتر است درباره بودن یا نبودن در رابطه تصمیم بگیریم. اگر با چنین نشانههایی مواجه شدید به احتمال قوی وارد یک رابطه نامناسب شدهاید. شناختن این علامتها میتواند مثل یک چراغ قرمز عمل کند. یعنی بایستید و رابطه را جلوتر نبرید. البته همه این علامتها با هم در یک رابطه ناسالم دیده نمیشود. اگر یک یا دو مورد هم دیده شود الزاما رابطه آسیب زننده نیست اما حداقل آن حد از سالم بودن را که از یک رابطه انتظار میرود، ندارد.
1. مصرف مواد مخدر، مواد روان گردان یا الکل
کسی که در حد اعتیاد این مواد را مصرف میکند، برای رابطه مناسب نیست. ممکن است
این افراد در اوج مصرف با شما خوب و احساسی رفتار کنند، اما به اصطلاح وقت
خماری شما روی دیگر سکه را خواهید دید. به این فکر هم نباشید که رابطه
میتوانند آنها را نجات دهد. تجربه روانشناسان و روانپزشکان میگوید این
باور غلط است.
2. سابقه درگیریهای خشونت بار یا قانونشکنانه
یادتان باشد کسی که قانون را رعایت نمیکند یا با دیگران با خشونت رفتار
میکند، روزی حقوق شما را هم زیر پا میگذارد و احتمال دارد در اوج عصبانیت با
شما هم پرخاشگری کند.
3.مشغول کار یا تحصیل نبودن
کسی که کاری نمیکند، برای رابطه مناسب نیست. این کار میتواند تحصیل، شغل یا –
برای پسرها- سربازی باشد. کسی که شغل یا تحصیل ندارد یا در راستای آن هم نیست،
مثلا کنکوری نیست یا به دنبال کاری هم نمیگردد، زندگی بیهدف و نامتعادلی
دارد و میخواهد همه معنای زندگیش را از رابطه بگیرد. این برای او و شما خطرناک
است.
4.سابقه آسیب به خواهر و برادر یا دیگر اعضای فامیل
کسی که دست روی اعضای خانواده بلند میکند، روزی روی شما هم دست بلند خواهد
کرد.
5.تحقیر مردم حتی اعضای خانواده و دوستان شما
کسی که با عناوین زشت یا تمسخر از اعضای خانواده و دوستان شما یاد میکند،
احتمال دارد روزی تحقیر را در مورد خود شما هم به کار ببرد.
6.همیشه عصبانی بودن
کسی که همیشه از دست کسی یا چیزی عصبانی است، در واقع مسوولیت رفتارهای خودش را
نمیپذیرد. او یک روز هم از دست شما بیخود و بیجهت عصبانی خواهد شد.
7.محدود و منزوی کردن شما
اگر طرف مقابلتان سعی کند شما را منزوی کند یا رفتوآمدتان را محدود کند، نشانه
خوبی نیست. این محدودیت ته ندارد و میتواند شما را به زندانی همیشگی طرف
مقابلتان تبدیل کند.
8. فشار به خاطر خواستههای نامعقول همیشگی
اگر طرف مقابل همیشه به جان شما نق بزند، برای اینکه به خواسته نامعقولش یا
خارج از ارزشهای شما جواب مثبت ندادهاید، این علامت خطر را جدی بگیرید.
13.نادیده گرفتن شما
وقتی که طرف مقابلتان برای مدت زیادی شما را نادیده میگیرد، در قرارها
معطلتان بگذارد و حرفهای شما را بیپاسخ بگذارد، یکی از اصلیترین دلیلهای
رابطه، یعنی توجه متقابل، زیر سوال میرود.
14. دروغ
دروغ گفتن به خصوص در مورد مسایل مهم، مشکلی نیست که بتوان به سادگی از آن
گذشت؛ البته به جز جاهایی که واقعا استدلال قانع کنندهای پشت دروغ باشد یا
مسئله پنهان شده، فضای شخصی طرف مقابلمان باشد.
15.گم شدنهای چند روزه
وقتی که طرف مقابلمان بدون خبر قبلی چند روز سر و کلهاش پیدا نمیشود یا بدون
دلیل موجه سر وعدهها نمیآید یک جای رابطه میلنگد.
16.حق به جانب همیشگی بودن
اگر طرف مقابلتان در مشکلها و بحثها همیشه شما را مقصر بداند و سرزشتان کند،
جایی از رابطه مشکل دارد.
17.دستور درباره پوشش و رفتار
در هیچ رابطهای شما و طرف مقابلتان حق ندارید به دیگری دستور دهید که چگونه
بپوشد یا رفتار کند. شما فقط میتوانید پیشنهاد دهنده باشید.
18.تهدید به خودکشی
اگر طرف مقابلتان به شما بگوید که در صورت ترک از سوی شما، خودش را میکشد یا
نمیتواند بدون شما زندگی کند، این را به حساب دوست داشتن نگذارید. این دوست
داشتن بیمارگونه است و به شما و خودش ضربه میزند.
19.دمدمی مزاج بودن شدید
اگر میبینید طرف مقابلتان یک روز شما را به عرشاعلی میبرد و روز دیگر شما را
سرکوب میکند، در رابطه با او تجدید نظر کنید.
20.خواستههای نابرابر
اگر طرف مقابلتان به خواستههای شما توجه نمیکند و همیشه اوضاع بر وفق مراد او
میچرخد رابطه برابر نیست
مقاله از : پروین داعیپور؛ کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
منبع : مجله سپیده دانایی
بازنشر از : سلامت نیوز و پایگاه اطلاع رسانی تنظیم خانواده
مراحل درمان ناتوانی جنسی،مراحل درمان مشکلات جنسی،روشهای درمان اختلالات جنسی
درمان مشکلات جنسی،مثل هر بیماری دیگر نیاز به مراجعه به پزشک دارد ما عبارت دیگر نگران مشکل جنسی خود نباشید! این تبلیغات را بارها از شبکههای ماهوارهای دیده یا شنیدهاید. متاسفانه گروه زیادی از آقایان گول این تبلیغات واهی را میخورند و هزینههای زیادی بابت محصولهای اینچنینی که صددرصد هم تقلبی هستند، پرداخت میکنند و بعد از مصرف آن هیچ نتیجهای هم نمیگیرند. چون تشخیص نوع مشکل جنسی به این راحتیها که فکر میکنیم نیست و درمان آن هم چنین نیست که بتوان یک دارو را برای همه افراد تجویز کرد. برای هر نوع اختلال جنسی، راه درمانی خاصی انتخاب میشود. درمان مشکلهای جنسی باید به روش کاملا علمی انجام شود. در علم پزشکی برای تشخیص هر بیماریای لازم است معیارهایی رعایت شود مثلا وقتی بیماری میگوید به دلیل پرنوشی و پرادراری به بیماری دیابت مبتلا شده حرف او استنادی ندارد و این وظیفه پزشک است که با گرفتن شرح حال، معاینه بیمار و درخواست چند آزمایش متوجه افزایش قند خونش شود. مشکل جنسی نیز به همین روال است حتی نیاز به بررسیهای بیشتر و تخصصیتری هم دارد. برای یافتن علت اصلی مشکل جنسی از الگوریتم زیر تبعیت میکنیم.
باید شرح حالی دقیق از بیمار گرفته شود. وقتی مردی با شکایت
مشکل جنسی مراجعه میکند اول باید دید منظور او از به کار بردن
این کلمه چیست؟ سوالهای مطرحشده به این قرار است؛ آیا میل
جنسیتان کاهش یافته؟ اختلال در انزال دارید؟ آیا میتوانید
رابطه زناشویی برقرار کنید؟ باتوجه به پاسخ بیمار به این
پرسشها، پی میبریم که بیمار چه نوع اختلالی دارد. گاهی نیز
بعضی از مردان در حقیقت بیمار نیستند ولی انتظارهای خاصی از
خود دارند مثلا فردی با شکایت کوچک بودن آلت تناسلی مراجعه
میکند در صورتی که در معاینه فیزیکی همه چیز کاملا طبیعی است.
گاهی هم فرد از اختلال نعوظ شکایت میکند با این شکایت که
نمیتواند دوبار پشت سر هم رابطه زناشویی برقرار کند. از نظر
علمی این افراد مشکلی ندارند چون مردان بعد از انجام مقاربت
دوره تحریکناپذیری دارند.
اختلالهای جنسی در مردان حدود 20 نوع است. برای اینکه پزشک
بیماری را با موفقیت درمان کند، قدم اول تشخیص نوع بیماری، سپس
یافتن علت بیماری است. یافتن علت، موضوع بسیار مهمی است که
متاسفانه بسیاری از پزشکان آن را نادیده میگیرند. یافتن علت
باید با گرفتن شرححال و پرسشهایی درباره بیماریهای
زمینهای، مصرف دارو و وجود مشکل جنسی در گذشته باشد. برای
یافتن بیماریهای زمینهای هم باید آزمایشهای تخصصی یا
تصویربرداری انجام شود. البته نیازی نیست که آزمایشها،
سونوگرافی و رادیولوژیهای متعدد درخواست شود. پزشک نباید برای
تشخیص بیماری از آزمایشهای پاراکلینیک استفاده کند.
آزمایشهای پاراکلینیک برای تایید تشخیص پزشک است و حتما باید
ضرورتی برای درخواست آن باشد.
3. تشخیص جسمی یا روانی بودن اختلال
وقتی مشخص شد که مثلا بیمار دارای اختلال نعوظ است ادامه درمان
آسانتر میشود. در این مواقع باید مشخص شود که اختلال نعوظ
جسمی است یا روانی. اگر ریشه در اختلالهای روان داشت دیگر
ادامه نمیدهیم و بیمار به روانپزشک یا روانشناس متخصص ارجاع
داده میشود اما در مواقعی که مشکل جسمی تشخیص داده شد مرحله
بعدی شروع میشود.
4. تشخیص اولیه، ثانویه یا موقعیتی بودن اختلال
اگر مشکل از آغاز اولین ارتباط زناشویی وجود داشته باشد، مشکل
اولیه دارد. اگر فردی چندسال هیچ مشکلی نداشته و به تازگی دچار
اختلال شده اختلال از نوع ثانویه است. موضوع بعدی این است که
ببینیم آیا در یک موقعیت خاص و با فرد خاصی، اختلال جنسی رخ
میدهد. این موضوع را نیز با شرح حال از بیمار میتوان متوجه
شد چون ممکن است یک عامل استرسزا در یک موقعیت خاص به وجود
آید این افراد نیازی به دارو ندارند و باید شرایط دلخواه و
مناسب فراهم شود. ولی فرد دیگری هم هست که در هر شرایطی دچار
اختلال میشود، البته در این افراد هم میتوان باتوجه به
شرایط راههای درمانی را پیشنهاد کرد.
6. درمان بیماری
بعد از طی شدن همه مراحل تشخیصی میتوان نوع درمان را مشخص
کرد. درمان هر نوع اختلالی جداگانه انجام میشود. مثلا درمان
اختلال نعوظ 4 نوع است. خوراکی، موضعی، انجام عمل جراحی و
گذاشتن پروتز. درمان باید تا حد امکان از نوع ساده، کم عارضه و
کم هزینه باشد. با توجه به بررسیهای انجامشده، میتوان متوجه
شد بیمار از کدام درمان سود بیشتری میبرد.
5. آزمایشهای تخصصی
در این مرحله نیز سوالهایی برای پزشک مطرح میشود. فرض کنیم
بیمار به اختلال نعوظ مبتلا است. در این اختلال باید چند
پارامتر درنظر گرفته شود؛ طبیعی بودن جریان خون دستگاه تناسلی،
وضعیت عصبگیری دستگاه تناسلی، سطح هورمونهای جنسی و شکل
آناتومیک دستگاه تناسلی اما برای تشخیص هر یک از اینها نیز
اقدامهای پاراکلینیکی خاصی نیاز داریم ولی باز هم برای اینکه
سریع و مقرون به صرفه به نتیجه برسیم شرح حال بیمار لازم است.
مثلا وقتی مرد جوان 28 سالهای در اثر تصادف دچار قطع یا آسیب
نخاع شده است، مشکل معلوم است. این فرد اختلال نعوظ از نوع
عصبی دارد و اصلا نیازی به آزمایشهای اضافی نیست. یا بعد از
بررسی بیمار متوجه میشویم که در کودکی دچار بیضه نزول نکرده
بوده و متوجه نشدهاند این بیمار مشکل هورمونی دارد چون
بیضهها از بین رفتهاند. پس مهم است بدانیم که آیا مشکل بیمار
از اول وجود داشته، بعدها به وجود آمده، در یک موقعیت خاص و با
فرد خاصی رخ میدهد یا همیشه و در هر موقعیتی مشکل با او همراه
است. بعد از تشخیص علت اختلال، قدم بعدی را برمیداریم.
اختلال نعوظ با نشت وریدی
یکی از بدترین انواع اختلال نعوظ از نوع اختلال نعوظ با نشت
وریدی است. در این نوع از اختلال خون در آلت تناسلی باقی
نمیماند. برای تشخیص باید از روش رادیولوژیک استفاده کرد.
بهترین راه استفاده از سونوگرافی داپلکس است. اگر در یافتن علت
اختلال نعوظ به کمکاری غدد تناسلی مشکوک باشیم آزمایش خون
درخواست میشود. راه تشخیصی دیگر برای تشخیص اختلال نعوظ،
استفاده از یک تست کامپیوتری است که در آن الکترودی به آلت
تناسلی در طول شب متصل میشود تا تعداد نعوظ اندازه گرفته شود.
اگر هم اختلال در عصبدهی باشد میتوان از تستهایی که سرعت
هدایت تحریکات اعصاب را بهطور کمی اندازه میگیرند استفاده
کرد. امروزه تجهیزات پیشرفتهای برای تشخیص اختلالهای جنسی
وجود دارد. مهمترین اصل برای درمان بیمار، تشخیص درست نوع
اختلال است بنابراین بیماران باید از خوددرمانی با داروهای
تبلیغاتی جدا خودداری کنند و درمان را به عهده پزشکی که در این
زمینه مهارت دارد بسپارند.
مقاله از : دکتر محمدرضا صفرینژاد
منبع : هفته نامه سلامت