بولیمیا، بیماری مانکن ها و دختران جوان

بولیمیا، بیماری مانکن ها و دختران جوان

ارسال مقاله از : مهدی حجازی   منبع:salamatnews.com

بیماری بولیما چیست؟ چرا فقط مانکن ها و دختران جوان دچار این بیماری می شوند؟ آیا از این بیماری اطلاعی دارید؟

بولیمیا یک اختلال ذهنی است که دختران نوجوان و جوان را گرفتار می سازد و با دوره ای غذا نخوردن و روزه داری مشخص می شود.«بولیمیا» یکی از بیماریهای روحی و ذهنی محسوب می‌شود که فرد مبتلا احساس گرسنگی شدیدی می‌کند؛و در پی تنشهای روحی در بازه زمانی کوتاهی،مقادیر زیادی غذا مصرف می‌کند و به سبب این مهار نداشتن بر غذا خوردن و برای جلوگیری از افزایش وزن به رفتارهای جبرانی دست می‌زند.
معمولا بیماران تسلطی بر غذا خوردن ندارند و غذاهایی را که کالری بالایی دارند و بلع و استفراغ آنها راحت است انتخاب می‌کنند.ترس از افزایش وزن و به هم ریختن تناسب اندام سبب بروز رفتارهای جبرانی از جمله ورزشهای بسیار سخت،روزه‌داری،برنامه های غذایی سخت،تحریک برای ایجاد استفراغ،سوء استفاده از دیورتیک‌ها (ادرارآورها)، سوء استفاده از مسهل ها،استفاده از داروهایی که سوخت‌ و ساز بدن را افزایش می‌دهد مثل هورمونهای تیروئیدی می شود.
این افراد در مورد وزن‌ خود بسیار حساس اند و، با تحریک برای بازگشت غذا و استفراغ،غذاهای خورده را استفراغ می‌کنند یا با مصرف دارو سبب ایجاد استفراغ می‌شوند.
علایمی که ممکن است این بیماران نشان دهند عبارت است از:
*علایم شایع دستگاه گوارش مثل درد شکم (بخصوص در افرادی که استفراغ را تحریک می‌کنند)،نفخ، یبوست،دفع گاز.

* علایم ریوی ناشی از ورود مواد غذایی به مجرای تنفسی که ممکن است سبب عفونت ریوی شود. 

* قطع قاعدگی که در 50% از این بانوان رخ می‌دهد و در بیشتر موارد به صورت دوره‌های نامنظم قاعدگی بروز می کند.

* تورم پاها در افرادی که داروهای ادرار آور و مسهل استفاده می‌کنند.در معاینه فیزیکی این افراد، ممکن است بزرگی دوطرفه غدد پاروتید و غدد بزاقی مشهود باشد.
* همچنین،در افرادی که استفراغ را تحریک می‌کنند،زخمهایی روی زبان و لثه ایجاد می‌شود و اسید معده نیز سبب خوردگی و تخریب دندا‌نها می‌شود.

* بر هم خوردن ضربانات قلبی و در نتیجه اختلالات الکترولیتی نیز در این افراد وجود دارد.

* در نوع دیگری از این بیماری،کاهش درجه حرارت بدن و کاهش فشار خون وجود دارد که البته چندان شایع نیست.

* گاهی نوع دیگری از بیماری تظاهر می‌کند و این افراد در زمانی مشخص (یک ساعت) غذایی بیشتر از حد طبیعی مصرف می‌کنند و قادر به مهار کردن رفتار خود نیستند؛ولی این نوع بیماری با رفتارهای جبرانی همراه نیست.
معمولا بیماریهای روحی و روانی - بخصوص افسردگی و اضطراب با بولیمیا همراه است و این افراد این علایم را نشان می‌دهند:پرهیز از برقراری ارتباط‌ چشمی،افکار خودکشی و دیگرکشی، خستگی،آشفتگیهای روحی،بیحوصلگی،بیحالی،اضطراب و افسردگی،قضاوت و اراده ضعیف.
عوارض بولیمیا:
*  خرابی دندانها و لثه با اسید معده.

* کاهش آب بدن و کاهش سطوح پتاسیم که به ضعف شدید و ریتم‌های نامنظم قلبی منجر می‌شود.

* استفاده از داروهای مسهل سبب تحریک‌پذیری مخاط مری و روده می‌شود و استفاده مکرر آ‌نها به یبوست می‌انجامد.
با این همه،درمان برای درمان این بیماری به گروهی ‌درمانی نیاز داریم:
مشاور تغذیه: برای بازگرداندن کمبودهای بدن،متخصص تغذیه باید برنامه غذایی سالم و مقوی برای بیمار تجویز کند.

روانپزشک و مشاور: این قسمت درمان یکی از کارهای بسیار اصولی ‌است؛چون ریشه اختلالات غذا خوردن در مشکلات روحی و عاطفی است.پزشک به بیمار کمک می‌کند تا افکار مخرب و منفی خود را بازنگری ‌کند.مشاور کمک می‌کند تا افراد خانواده نگرشی صحیح به این بیماری داشته باشند و در فرآیند درمان بیمار را کمک کنند.

داروها: در برخی از موارد،داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب برای این بیماران تجویز می‌شود.این داروها سبب بهبود در اختلالات غذا خوردن می‌شود. 
نتیجه یک تحقیق آمریکایی که بر روی 80 بیمار سنین 12 تا 19 سال نشان داد مشارکت والدین در درمان نوجوانان مبتلا به بولیمیا حملات ناشی از ابتلا به این بیماری را بعد از شش ماه درمان 39 درصد کاهش داد در حالی که در روش های مرسوم درمان این بیماری که همراه دوران درمانی است بعد از شش ماه 18 درصد کاهش حملات مشاهده می شود.
بنابراین گزارش،به عقیده محققان دانشگاه شیکاگو والدین در درمان نوجوانان مبتلا به اختلال تغذیه ای بولیمیا نقش بی نظیری ایفا می کنند دراین روش والدین نوجوان را حین رفتن به کلینیک و درمان در آنجا همراهی می کنند و در خانه فرزند خود را تشویق به خوردن مرتب غذا میکنند.بر اساس این گزارش،هنوز مشخص نیست که دقیقا مشارکت والدین در درمان و یا توجه آن ها به غذاخوردن نوجوان در خانه کدام درمان را ارتقا می بخشد.گفتنی است،بولیمیا یک اختلال ذهنی است که دختران نوجوان و جوان را گرفتار می سازد و با دوره ای غذا نخوردن و روزه داری مشخص می شود.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ

منبع:salamatnews.com

مطلوب ترین سنین برای باردار شدن زنان در چند سالگی است؟

مطلوب ترین سنین برای باردار شدن زنان در چند سالگی است؟

منبع : پزشکان بدون مرز   ارسال مقاله از : مهدی حجازی

محققان تحقیقات زیادی در مورد زمان های متفاوت بارداری انجام داده اند و نتیجه اینکه بالاترین نقطه و اوج توانایی باروری در زنان در .... سالگی است و...

محققان تحقیقات زیادی در مورد زمان های متفاوت بارداری انجام داده اند و نتیجه اینکه بالاترین نقطه و اوج توانایی باروری در زنان در ۲۴ سالگی است.
تمامی خانم ها در هنگام تولد بالاترین میزان تخمک ها را جهت باروری دارند. یعنی در حدود یک میلیون تخمک. اما وقتی به سن بلوغ می رسند این میزان به حدود ۳۰۰ هزار عدد می رسد و مسئله اینجاست که از این تعداد فقط در حدود ۳۰۰ تخمک در دوره فعالیت تخمدانها آزاد می شود و امکان باروری می یابد.

هم چنان که سن افزایش می یابد تخمدانها هم پیرتر می شوند و تخمکها آمادگی کمتری برای باروری خواهند داشت. به همین دلیل است که امکان بروز مشکلات و اختلالات کروموزومی و ناهنجاری های ژنتیکی مانند سندروم داون در سنین پایین تر به مراتب کمتر از سنین بالا می باشد.
در عین حال احتمال بروز سقط جنین نیز در سنین بالا بیشتر است. این احتمال در زنانی که بین ۲۰ تا ۲۴ سال سن دارند احتمال سقط جنین ۱۰ درصد است در حالی که این رقم در زنان ۳۵ تا ۳۹ ساله ۱۸ درصد و زنان ۴۰ تا ۴۴ ساله به ۳۴ درصد می رسد.
در عین حال در دهه بیست سالگی احتمال ابتلا به انواع مشکلات رحم و اندومتر به مراتب کمتر است و بیماری های مقاربتی نیز در این سنین کمتر ایجاد می شود.
از طرف دیگر در دهه بیست سالگی بدن از نظر فیزیکی سالم تر است و فرد مبتلا به بیماری ها و ناراحتی های گوناگون نمی باشد. از این رو احتمال زایمان زودتر از موعد و تولد نوزاد نارس در سن کمتر از ۳۶ سال پایین می باشد.
لازم به ذکر است که بررسی ها نشان داده اینکه شما در اوایل دهه بیست سالگی اقدام به بارداری نمایید یا در اواخر آن تغییر چندانی نمی کند و تفاوت باروری در این محدوده سنی ناچیز و قابل چشم پوشی است.
در ضمن نکته قابل ملاحظه این است که فقط بارداری مهم نیست و پس از زایمان مراقبت های مربوط به نوزاد و اینکه مادر بتواند با بیداریهای کودک بیدار بماند و با خوابیدنهای او استراحت نماید در دهه بیست سالگی راحت تر است و پس از آن از نظر بدنی و فیزیکی فشار بیشتری را متحمل می شود.
به عقیده بسیاری از متخصصان سن ۲۵سالگی بهترین سن برای فرزند اول است. زیرا هم مادر سن مناسبی دارد و هم اینکه در بازیها و مراحل گوناگون رشدی کودک بهتر می تواند در کنارش باشد.

علاوه بر وضعیت جسمی افراد در دهه بیست سالگی از نظر ذهنی و عاطفی نیز انعطاف پذیری بیشتری دارند و ظرفیت بیشتری برای تحمل و پذیرش مسئولیت ها و تعهدات مربوط به فرزندان دارند.
از طرف دیگر مادر شدن در این دهه امکان تحصیل و آموزش دیدن را به شما می دهد. می توانید در این زمان فرزنددار شوید و سپس دوباره به جامعه و پرداختن به شغل و کارهای مورد علاقه برگردید. در صورتی که در سنین بالاتر اگر کار و حرفه خود را به جهت مسئولیتهای مادری رها کنید جذب دوباره بازار کار به مراتب سخت تر خواهد بود.
به همین دلیل از نظر بسیاری از مشاوران اقتصادی بارداری در این برهه از نظر مالی و اقتصادی نیز لطمه خاصی به خانواده نمی زند.
یعنی مادرانی که در سنین بالاتر اقدام به بچه دار شدن می کنند فرصتهای بسیاری را از نظر موفقیتهای اجتماعی و شغلی از دست می دهند.
اما از طرف مقابل فرزند داشتن در سنین کم نیز به دلیل تجربه کم والدین سختی هایی دارد و والدین به دلیل توجه زیاد به فرزند ممکن است از توجه کافی به یکدیگر غافل شوند. این امر در بسیاری موارد در مادران جوان منجر به افسردگی های پس از زایمان می شود و در پدران جوان نیز ناراحتی های ناشی از کمبود توجه همسرشان مشکل ساز است.
در بسیاری از موارد که ازدواجها در سنین پایین انجام می گیرد و زوجین خیلی زود تصمیم به بچه دارشدن می گیرند مشکلات زیادی به دلیل عدم آمادگی ها و تفاهمات لازم جهت پذیرش مسئولیتهای جدید ایجاد می شود.
بررسی ها نشان داده فرزندان زنانی که در سنین بین ۱۵ تا ۲۴ متولد شده اند از نظر رفتاری مشکلات بیشتری دارند و آن هم بیشتر به دلیل فقدان مهارتهای تربیتی لازم در مادران خیلی جوان است.

ارزیابی وضعیت والدینی که در دهه ۳۰-۲۰ و ۴۰ خود فرزنددار شده اند نشانگر ویژگیهای رفتاری و تربیتی متفاوت در این فرزندان است.
لازم به ذکر است که شما در هر سیکل عادت ماهیانه فقط تا ۲۵ درصد شانس بارداری خواهید داشت و بدین ترتیب یعنی در اوایل دهه بیست سالگی در سال در حدود۹۸ درصد و در اواخر این دوران در حدود ۸۴درصد شانس برای بارداری خواهید داشت.
در این دهه فقط ۷درصد از خانم ها دچار ناباروری می شوند و ۶ درصد نهایتا بچه دار نمی شوند. اما در دهه۴۰ سالگی احتمال اینکه افراد هرگز نتوانند بچه دار شوند تا ۶۴ درصد هم می رسد.
این مسئله در مورد خانم های دهه ۴۰سالی که سقط جنین دارند ۳برابر افرادی است که در دهه بیست سالگی هستند و در مورد ۴۵سالگی به بالا باز هم افزایش می یابد.
در ضمن در مورد ابتلای کودک به سندروم داوان در دهه بیست سالگی مادر احتمال یک به ۱۲۹۵ است و در دهه ۳۰ یک در ۷۵۹ می باشد.
با توجه به موارد فوق توصیه می کنیم که در هر سنی حتی در دهه بیست سالگی اگر قصد بچه دار شدن دارید حتما قبل از هرچیز با پزشک متخصص مشورت نمایید تا از جنبه های گوناگون از آمادگی شما برای این موضوع اطمینان حاصل کرده و موارد مورد نیاز را به اطلاعتان برساند.   

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ
منبع : پزشکان بدون مرز